Aan mijn vrienden bij het Spoor

Note : Een beetje achter-de-feiten-aanhollend wegens vandaag al dinsdag, maar eej mannen, ik moet ook af en toe eens werken hè.

Ik hoorde het hem zondag graag zeggen op De Zevende Dag, die Jos Digneffe van ACOD Spoor. “Op enkele uitzonderingen na is iedereen vrijdagavond toch netjes weer thuisgeraakt? Dus was er toch helemaal geen probleem door de staking?”.

Ten eerste: voor die ‘uitzonderingen’ was dat waarschijnlijk wel een probleem, en een groot zelfs. En ten tweede: ja, inderdaad, beste Jos, de gemiddelde hardwerkende Belg die zijn steentje wil bijdragen aan het milieu, zijn eigen portefeuille en het fileleed door zo masochistisch te zijn elke dag de trein te nemen naar het werk, ziet er absoluut geen graten in om aan het einde van een veel te lange werkweek een uur aan te schuiven op een overvol perron vol duwende en zenuwachtige mensen die al 4 treinen aan zich hebben moeten laten voorbijgaan wegens boesjevol. Wij vinden dat plezant. Wij keuvelen op zo’n moment een beetje met de tot dan toe onbekende medereiziger die onder onze oksel geduwd wordt door de wervelende massa, om te ontdekken dat die óók graag naar zijn verjaardagsfeestje zou geraken later die avond. Wij hinkelen een beetje tussen de treinsporen met de wachtende kindjes, want op tijd zijn die saaie treinen vandaag gelukkig niet, dus kunnen wij eindelijk prettig samenzijn! Problemen? Nee toch!

Bijgeloof

Zoals de zeldzame trouwe lezer zich misschien zal herinneren, zijn vriendje en ik nog niet zo lang geleden de trotse eigenaars geworden van een rasecht huis, met ramen en deuren en een dak enal. Of dat zal toch officieel zo zijn in januari, de notaris houdt ons nog even aan het lijntje alvorens we onze ziel mogen verkopen voor een eigen hoopje stenen. Maar in tussentijd durven we al wel eens ‘huiseigenaartje’ spelen. Dat kan vooral omdat we vorige week de sleutel kregen van de huidige vorige eigenaar. Bij dat plechtige moment hoorde uiteraard ook een uitgebreide en emotionele rondleiding in ons nieuwe stulpje, inclusief een meet&greet met onze bejaarde buren.

Bij die walkthrough viel ons één ding op : de overvloedige aanwezigheid van de katholieke kerk. Granted, we gaan op nog geen 100 meter van een kerk wonen, maar dichter dan dat hoef ik écht niet te zijn bij DeMeneerVanHierboven. “Tja, juffrouw, ik heb de kruisbeeldjes en de Maria van Lourdes laten staan, want dat heeft elk huis toch nodig hè?!”, zei de eigenares snel. Niet echt eigenlijk, maar ik had het lef niet de übersympathieke bomma tegen te spreken. Ik stam namelijk nog uit de tijd waarin respect moest opgebracht worden voor de ouden van dagen, or else…

I confess

Once upon a time, toen ik nog tot het tienerrijk gerekend kon worden, was ik als rasechte bakvis een die-hard fan van een welbepaalde popgroep. Of nee, ik was er rotsvast van overtuigd dat ik stoerder was dan al die zwijmelende meisjesmeisjes : ik was een ‘rationele’ fan van een ‘fantastische’, ‘uiterst geloofwaardige’ en ‘hypergetalenteerde’ rockgroep. Lees die lovende typeringen er nog eens op na, beste lezertjes, en laat dan uw oog afdwalen naar de volgende twee woorden. Bon Jovi. Ik accepteer daarbij met gebogen hoofd uw hoongelach en doorgedreven spot. Maar eej, in alle eerlijkheid, ik was toen 15 ofzo hè. Gimme a break. Er is nog maar zelden enige vorm van intelligentie of correct inschattingsvermogen vastgesteld bij een vijftienjarige. So let’s never mention this again.

Maar waarom had ik dan plots de onstuitbare drang u in te wijden in deze genante voorgeschiedenis? Omdat ik net op mijn favoriete site HLN.be las dat Tico Torres, de coole drummer van mijn jeugdzonde, ‘stoere’ babyspullen ontworpen heeft voor de zichzelf respecterende hardrockfan. En ergens was er toch een nostaligische cel in mijn lijf die een beetje in overdrive ging en enthousiast bedacht dat ze toch eens op de bijhorende link moest klikken. Wat ik uiteraard niet gedaan heb. Coz I’m tougher than that. Nah.

En u? Van wie wilt u niet graag toegeven dat u er vroeger posters, briefpapier en brooddozen van had?

En gezond dat dat is!

“Sporten is gezond!”, “Een beetje ontspanning na een lange werkdag is net wat je nodig hebt!”, “Het is niet normaal dat je al uitgeput bent als je ’s morgens het station van Mechelen moet doorsprinten om je trein te halen.”

De ‘goeie raad’ begon me een beetje de keel uit te hangen, maar ergens begon de peer pressure toch ook te wegen op mijn koppigheid. So sporten it was.

Dus verdiende Passage Fitness een aardige en inspanningloze duit aan mijn goeie voornemen maar gebrek aan doorzettingsvermogen en moest Evi lijdzaam toezien hoe ik na les 9 plotseling ‘vergat’ haar opnieuw op mijn iPod te laden. Maar dan was er dat ene, originele idee waarmee ik mijn conditie spelenderwijs tot nooit geziene hoogtes zou kunnen tillen: dansen.

De Jan

A lot can happen in two years… Dat werd nog maar eens duidelijk toen ik in afwachting van SuperBauer even bij De Bedenkers halt hield. Want daar stond De Jan opeens. Tweeënhalf jaar geleden zaten wij samen onze diplomatieke carrière nog uit te stippelen naast een verticale meter bier in Genève. Vandaag stond hij aan Vlaanderen de Place To Pee voor te stellen, een interactief urinoir waarop je videospelletjes kan spelen dankzij je tot dan toe zorgvuldig opgehouden plasje. Die meter bier zou dus nog wel eens van pas kunnen komen als je records wil breken…

Kip

“Een beeld zegt meer dan duizend woorden”, u kent dat adagium wel. Daarom gaat diepgravende en aangrijpende journalistiek steevast gepaard met beeldmateriaal. De lezer met zijn neus op het nieuws drukken, het heeft zoveel meer impact.

Vandaar ongetwijfeld dat de redacteurs van Het Nieuwsblad beslisten hun artikel “Studenten gedwongen tot seks met kip” kracht bij te zetten met een foto. Van een kip. Een doodgewone kip.

Ok, ik snap het, het is best choquerend dat dooprituelen tegenwoordig niet alleen meer politiediensten en mensenrechtenorganisaties de kast opjagen, maar ook GAIA nopen tot acties. Maar hoeft de gemiddelde Vlaming nu echt visuele verduidelijking bij het woord ‘kip’?

Tenzij het natuurlijk een foto is van het slachtoffer in kwestie… Maar dan zou ik toch bezwaar moeten optekenen vanuit privacy-overwegingen. Die kip heeft daar uiteindelijk (gok ik) ook niet om gevraagd.

Betutteling

Sinds deze week staat op ons roos verdiep een knalroze (waar blijven ze het toch halen?) ruimtevullende kolom op wieltjes. Op die kolom staat de company policy voor klantencontacten uitgelegd, duidelijk bedoeld om ons tijdens het wachten op de lift nog snel wat te kunnen bijscholen. Time is money, u kent dat wel. De verhelderende inzichten die ons aldaar aangeboden worden, gaan a little something like this: neem contact op met je klant, luister naar je klant, leg je klant jouw visie en voorstel goed uit, doe wat de klant wil, hou de klant op de hoogte van de vorderingen, rapporteer duidelijk aan je klant.

Ben ik dan echt de enige in wiens hoofd bij het lezen van zoveel onomstotelijke waarheid spontaan het woordje ‘DUH’ opkomt? Wat denken ze daarboven aan de food chain nu eigenlijk? Dat mensen die de hele dag met cijfertjes werken en zich tevreden (nu ja) stellen met het onnozele hongerloontje dat zij ons aanbieden, wel asociale idioten moéten zijn aan wie alles met handen en voeten moet uitgelegd worden? Dat wij echt zo’n randdebielen zijn dat we in het midden van de gang halt zouden houden aan de Razend Roze Pilaar om compleet voordehandliggende maar ons volledig onbekende sociale vaardigheden op te doen onder het hoongelach van de collega’s?

Of misschien, just maybe, zit er wel een camera in dat ding verscholen. Om te registreren wie zo weinig te doen heeft dat hij zelfs dat onding zou willen gaan lezen. Dat klinkt wel als iets dat mijn baas zou bedenken. Toch niet te veel aandacht aan besteden dus, volgende keer bij de lift.

Bedenking

Volwassen ogende mannen die de zin “da’s echt ne keivette film man, zo graaf” zonder enige vorm van ironie of zelfspot durven gebruiken in het openbaar, moeten niet gechoqueerd en geïrriteerd kijken als drie veel jongere maar in taalgebruik duidelijk meer ontwikkelde vrouwen het uitgieren op de trein.

Die jeugd van tegenwoordig meneer, zo onbeschoft!

Bright lights, big city

Gisteren heb ik mijn eerste bezoekje gebracht aan de nieuwe (gehuurde) stek van een van mijn beste vrienden. Mijn maatje woont sinds deze maand pal op Het Zuid in Antwerpen, zo ongeveer de coolste plaats ter wereld. Op New York, Kaapstad, Toronto, Londen, Barcelona en Sydney na natuurlijk. En nog wel een hondertal andere steden. Maar het is toch veruit de neigste buurt om te wonen in België, I says.

Toen ik nog aan d’unief studeerde, was ik ook vastbesloten daar te gaan wonen. Ik zag het al zo voor me, zo’n loftje inclusief megaterras met bijhorende palmboompjes in dat complex net tegenover het museum, vanwaar ik mijn übercoole vrienden kon toeroepen dat ik zo beneden zo zijn, en dat ze alvast dat tafeltje naast Tom Barman en Mauro moesten gaan vrijhouden. Of wacht, mijn übercoole vrienden, dat zouden gewoon Tom Barman en Mauro zijn! En lachen dat wij zouden doen! En de wereld (was er dan nog iets buiten ’t stad?) redden van die voze Blokkers!

Mijn droom sloeg nogal keihard en aan een razende rotvaart aan diggelen toen ik de prijzen van die leuke loftjes daar hoorde en ontdekte dat mijn zuurverdiende diploma nu ook weer niet zóveel waard was. Bovendien had ik inmiddels ook een vriendje opgepikt dichter bij huis, dus werd het alternatieve plan Mechelen. Mechelen wás nog niet hip&happening, maar was duidelijk op weg naar eeuwige roem. En wij konden daar dan van bij het begin bijzijn en – laten we eerlijk zijn – die fase ook kickstarten. Wij dus verhuisd naar daar, het kon niet snel genoeg gaan.

En nu zijn we anderhalf jaar later en allebei laaiend enthousiast dat we terug naar onze country-roots trekken. Den buiten, dat zit blijkbaar toch in je bloed. En in het geval van mijn lief, de vaart ook. En nu hebben we beiden!

Het is niet dat Mechelen niet superweldigformitastisch geworden is de laatste jaren, integendeel zelfs. Het is zelfs niet dat in een stad wonen niet leuk is. But it’s just not us. Sociaal doen, het klinkt allemaal wel leuk en erg politiek correct, maar when push comes to shove, zitten wij graag rustig op ons gemak een boekje te lezen onder onze eigen boom in onze eigen tuin. In een outfit die Trinny&Susannah aanzet tot spontane zelfontbranding. Of tot moedwillige ontbranding van mij, al naargelang. Jaja, ik kan mij dan wel serieus opjagen in modefiasco’s van anderen, ik ben zelf allerminst een heilig Armani’ke op dat vlak. Maar ik hou die uitspattingen tenminste voor mezelf, dammit! Of toch vanaf volgende zomer, als het zonnetje een beetje meewil.

En u, bent u een stadsmus, of een echt boerke?