Into the wild

Tuinieren: heerlijk vind ik dat. Nu ja, behalve dat er steeds onkruid opduikt waar ik het niet wil, en meestal sneller dan de planten die ik daar wél wil zien verschijnen. Om gek van te worden. Echt.

Dus gooi ik het voortaan maar over een andere boeg en neig ik steeds meer naar een ecologische tuin. Bewust planten kiezen om vogels, bijen en vlinders aan te trekken. Stukjes gras laten schieten, zonder een grasmaaier in de buurt. Afwachten tot het onkruid mooie bloemetjes oplevert. Woeste hoekjes en wilde schuilplekjes in de tuin voorzien waar de plaatselijke fauna zich kan nestelen.

Niet eenvoudig, believeyoume. We zijn opgevoed met het idee van een strakke pelouse en bewust gecreëerde en mooi afgezoomde bloemenperkjes. Van preventief vergif, wantiedereendoethet en wemoetennietheiligerzijndandepaus en hetisonkruidverdommedatmoetwegdathoorthierniet. Van ARGHHHHH en omygodhetiseenbiekeofeenwespikbennietzekermaarhetiszekercompleetevil en PETSDOOD.

Dus sta je je daar elk weekend in het zweet te werken om iedere verdwaalde spriet uit te trekken, de haag perfect recht te krijgen, je gazon te millimeteren en te bestuderen welk ongedierte het waagt in de buurt van je terras te verdwalen. Jawel, ik wil graag een tuintje, maar wel on my terms, en die verdomde natuur heeft zich daar maar naar te schikken. Logisch much?

Vandaar dus: hoera voor ecologische tuinen! Of toch in beperkte mate, want ik blijf erbij dat ik graag ook wel een mooi gazonnetje wil en een beetje structuur. En mijn tuin is nu ook weer niet zó groot dat ik het hele ding compleet kan laten verwilderen, vind ik.

U ziet: ik ben er nog lang niet, want het vergt echt een heel nieuwe insteek in mijn denken en functioneren. Weg perfectionisme, hello laissezfairelaissezpasser. Maar het bevalt me eigenlijk wel, als ik zo in het gras de vlinders lig te tellen.

Misschien moet ik die nieuwe filosofie gewoon volledig adopteren. That would be the day.

Drie

Omdat het te mooi is om aan jullie aandacht te ontsnappen.

Omdat het te waar is om niet te luisteren.

Omdat het zo gemakkelijk is om te doen.

Vis aan zee

Of ik ooit al een zeester geaaid had? Nee dus. En zo schepte ze er eentje uit het bassin en mocht ik voelen. Niet direct het ‘zwemmen met dolfijnen’-gevoel waar iedereen van droomt, maar bon, het wás een close encounter met een zeebeest. Wel degelijk een beest trouwens, dat smakelijk mossels eet door ze vast te klemmen, de schelp te doorboren en dan zijn maag alleen op strooptocht te sturen. Een methode waar iets van te zeggen is. Popcorn halen in een overvolle bioscoop zou zo gemakkelijk zijn!

We waren aan zee, jawel. Geen stralende zon, lange strandwandelingen en voeten in het water. Wel dreigende wolken, korte sprints van afdak naar winkel en een volledig doorweekt lijf. Maar plezier zou er gemaakt worden, en dus trokken we naar Sealife. Educatief plezier, zowaar. Denk: ademloos staren naar een overzwemmende monsterschildpad, geduldig wachten tot de reuzenkrabben eindelijk in beweging komen, op zoek gaan naar camouflageroggen in het zand en je afvragen hoe lang die megakreeft zou moeten koken.

Volgende keer naar Nausicaa in Boulogne-sur-Mer, denk ik zo.

(Geen) vakantie

Juli. Doodse werkplek. Iedereen lijkt met vakantie. Het is ’s middags goed mikken om een gesprekspartner te ontdekken aan de lunchtafel in plaats van een innerlijk onderonsje te houden. De dagelijkse portie fruit is afgeschaft, wegens nauwelijks iemand om het op te eten. En wie collega’s nodig heeft voor professionele redenen, kan maar beter hopen dat de persoon in kwestie ook gekozen heeft voor een laat verlof. Doods, ik zei het al.

Dat biedt natuurlijk mogelijkheden. Eindelijk zaken afwerken die voordien keer op keer uitgesteld werden. De radio een tikje harder zetten en meezingen meeneuriën en -schommelen. Nét een trein vroeger halen, want niemand die je storm naar buiten tegenhoudt. Zelfs hier en daar al een beetje vooruitwerken, in de hoop dat je daarmee het superdrukke najaar wat draaglijker maakt.

En dat allemaal nog tot midden augustus, want dan is het tijd voor mijn vakantie. Tegen dan zijn de meesten al terug, en kan ik met een zalige glimlach en een gerust gemoed de deur achter me dichttrekken. Om me dan natuurlijk paniekerig af te vragen wat ik de hele tijd ga doen, want een zonvakantie zit er niet meteen in. Het zal vakantie in eigen land worden.

Morgen doen we alvast een kleine try-out: een weekendje naar zee. Wie ideeën heeft voor druilerige namiddagen: laat maar komen!

Och, blijf toch weg

Michel had het onlangs over huisverkrachting, en ik begrijp meteen wat hij bedoelt. Hoewel ik graag mensen op bezoek krijg, haat ik het als ze opeens opduiken IN mijn huis, zonder waarschuwing. U lacht, maar dat gebeurt dus wel degelijk. Of beter: dat gebeurde.

Toen we pas de sleutel van onze nieuwe woonst hadden, kwamen er met mondjesmaat buren aanzetten met hún sleutel van ónze voordeur. Bizar, maar onze voorganger was dan ook de godfather van de straat. Ik apprecieerde het in ieder geval dat iedereen spontaan de sleutel kwam teruggeven. Of dat dacht ik toch. Tot iemand op een dag aanbelde. Ik vond niet meteen een sleutel en riep dat dan ook naar de onbekende bezoeker, als excuus voor het oponthoud. Groot de verbazing toen de persoon in kwestie “geen probleem, ik heb zelf een sleutel” terugriep, waarna hij de deur openmaakte en rustig binnenwandelde om zich voor te stellen. Nodeloos te zeggen dat de sloten niet lang daarna veranderd werden.

Hetzelfde probleem met onze tuin, die achteraan aan een zijstraat grenst. Het gebrek aan een poort was voor mijn grootouders duidelijk een voortdurende uitnodiging voor een bezoek. Onaangekondigd. En nee, mijn grootmoeder is niet het type vrouw dat je graag over de vloer krijgt, onaangekondigd or otherwise. Leuk, als je met een verwaaide kop en een oude pyjama om 14u zit te ontbijten, en opeens je grijnzende bompa en je afkeurende bomma voor je ziet opduiken. Ondertussen maakt een afsluiting van 1,8m hoog het voor ongewenste senioren net iets moeilijker om binnen te glippen. Voortaan moeten ze aanbellen zoals iedereen.

En kan ik zelf beslissen of ik opendoe of niet.

Zomervakantie

Vanmorgen, trein naar Brussel. Een moeder stapt op met haar twee kindjes. Ze gaan naar zee, zo verneem ik van de overactieve jongste. Met zijn grote gebaren en grenzeloos enthousiasme laat hij op enkele minuten tijd de hele wagon glimlachen.

De oudste kruipt stilletjes in de stoel naast mij, haar benen onder zich gevouwen. Uit haar rugzakje haalt ze eerbiedig een boek. Daantje de wereldkampioen, van Roald Dahl, met tekeningen van Quentin Blake en een blauwe sticker van de bibliotheek in de linkerbovenhoek. Ze klapt het bedachtzaam open waar haar zelfgemaakte bladwijzer haar laatste leessessie afsloot. De rest van de rit hoor ik haar niet, en beweegt enkel haar hand als het tijd is voor een nieuwe bladzijde. Ze is teleurgesteld als ze haar fictiewereld moet onderbreken voor de overstap in Brussel-Noord en klemt haar boek beschermend tussen haar armen op de roltrap naar beneden. Het zou me niet verbazen als ze de rest van haar treinrit als een sfinx doorgebracht had, meegezogen in haar boek.

Hoe hard kan je op mij lijken als kind, zeg?