Overmoed

Sommige mensen lopen echt te hoog op met zichzelf. Zoals het tienertrutje dat mij deze ochtend passeerde in het station met een tiara op haar onnatuurlijk blonde hoofdje. Het kind waant zich ongetwijfeld een prinsesje dankzij de buitensporige aandacht die ze van haar ‘trouwe en goedmenende’ vrienden – alias vijftienjarige hormonenbommetjes – krijgt, maar soms is trop gewoon te veel, nietwaar? Om nog maar te zwijgen van de forty-something slons die naast me op het perron stond en duidelijk fysiek nooit bekomen was van de zwangerschappen van haar zonder twijfel dozijn kinderen, maar onder wiens openhangende jas wel een veel te klein T-shirt met “2 HOT 4 U” prijkte.

Zo’n bloedeerlijke en alwetende homospiegel zoals in Sneeuwwitje, het is voor 99% van de mensheid waarschijnlijk niet echt goed voor het zelfvertrouwen, maar het behoedt je alleszins wel voor vreemde blikken op de trein.

Gevonden!

Nog niet zo lang geleden kwam ik hier te vertellen dat huizenjacht a bitch is want dat er in onze contreien wansmakelijke bedragen gevraagd worden voor even wansmakelijke huizen. Vandaag liggen de kaarten iets anders. Want wij hebben een huis gekocht!

Nu ja, officieel nog niet. Het compromis moet nog getekend worden, de lening moet goedgekeurd worden bij de bank, sleutels moeten nog uitgewisseld worden en dergelijke. Maar toen de madame van het immokantoor gisteren bij het verlaten van ons nieuwe stekje het ‘te koop’-bordje mee naar huis nam, begon het ons te dagen dat we zonet de duurste beslissing uit ons leven genomen hadden.

Een huis seg. Weten jullie wel wat dat betekent? Dat betekent bijvoorbeeld: ons langverwachte plezierreisje naar Zuid-Afrika of Nieuw-Zeeland (er woedde nog steeds een machtsstrijd ten huize Andhi/Saskaya over de exacte bestemming) uitstellen. En waarschijnlijk ook iet of wat minderen in DVD-aankoop, etentjes en cinema. Maar dat heb ik er eigenlijk wel graag voor over, als ik in ruil een nieuwe badkamer kan steken waar ik mij ook effectief in kan draaien. En als ik een trap kan plaatsen waar de risico’s dat ik er ’s morgens met mijn slaapkop stoemelings afsukkel, aanzienlijk kleiner worden. En vooral: als ik een eigen plekje heb waar ik mijn zin kan doen zonder schrik voor represailles van de huisbaas, en des zomers leuke BBQ’s op mijn erf kan organiseren voor de vriendjes.

Jaja, beste lezertjes, ik zie het helemaal zitten. Nu alleen een beetje opletten dat we niet failliet gaan 😉

Ik zoek ik zoek wat ik niet vind

Huizenjacht… Naast een zeer onderhoudend programma op VT4, is het ook een situatie waarin mijn bevallige wederhelft en ikzelf ons al enkele maanden bevinden. “Een eigen huis, een plek onder de zon”, zong Rene Froger jaren terug al wansmakelijk plat Hollands. En hoewel ‘wansmakelijk plat Hollands’ niet de feel is waar ik normaliter naar op zoek ben, heeft de man wel een punt. Ik wil dat ook. En eindelijk, na veel nadenken, wil mijn liefste dat ook. Oef, dat is dus beslist. Dan kan het vanaf nu snel gaan, denk je dan.

Niet dus. Want wij wonen in de foute regio. De foutste van alle foute regio’s. Niet qua bereikbaarheid, want de Noordrand van Brussel, dat is het centrum van België (zo lang het nog bestaat) en dus kunnen wij lekker alle kanten op. Niet qua tongval, want geef toe, wij spreken toch wel het enige echte verstaanbare Vlaams. Zelfs niet wat de buren betreft, want op den buiten, daar woont allemaal normaal volk. Al die flamboyante multiseksuele en afwijkende wezens zijn al lang naar ’t Stet verhuisd waar ze zich kunnen thuisvoelen tussen de andere freaks (het is maar om te lachen hè jongens!). En die occassionele dorpsgek, dat geeft gewoon wat kleur aan het leven en houdt het roddelgehalte hoog. Niks mis mee.

Wat er dan wél fout is aan onze regio? De prijs, beste mensen, de prijs! Zot zijn ze hier. Een miezerig rijhuisje met een koertje waar je van de westmuur naar de oostmuur kan spuwen, gaat voor 200.000 euro. “Een charmante, instapklare woning met 3 slaapkamers (maar plaats voor 5) op meer dan 5 are grond” blijkt de halfvervallen rechterhelft van een oude boerderij te zijn, waarvan de “ingerichte keuken” bestaat uit een oven uit de jaren stillekes en 2 verrotte kastjes, de badkamer een bad heeft waar ik zelfs mijn hond niet in zou durven wassen uit schrik voor ebolabesmetting, en die 5 slaapkamers kan je inderdaad realiseren, áls je bereid bent een gat in de muur van een andere slaapkamer te hakken om zo een doorgang te maken naar een schurftige en tochtende hooizolder. En o ja, de “grote tuin” is overwoekerd door een duivenkot dat waarschijnlijk enkel rechtop blijft staan door de verharde duivenstront van een eeuw oud, en moesten we het afbreken, zouden we -onze regio kennende- waarschijnlijk 2 weken later sterven aan een asbestvergiftiging. Maar “250.000 euro mevrouw, vindt u dat nu echt te veel?”. Ja verdomme!

Kijk, dat volwassen worden en een eigen leventje opbouwen -boompje, beestje en huisje incluis- ik wil dat gerust proberen. Maar kunnen alle grote mensen dan even stoppen met kleine kindjes te zijn die hun stomme Pandaknikker enkel en alleen willen ruilen voor 5 Gespikkelden?

Saskaya, the movie

Scène 1: afgelopen vrijdag, 16u
Al anderhalve week aan het zweten op een presentatie over de verkiezingen en hoe onze medeburgers komen tot hun stemkeuze (redelijk idioot en ongeïnformeerd, I can tell you that). Het einde is in zicht. Vandaag ga ik nog wat prutsdingetjes afronden, dan een zalig weekendje tegemoet, om dan volgende week rustig 3 dagen de tijd te hebben voor het schrijven van mijn conclusies voor onze politieke vriendjes. Jippie!

Scène 2: afgelopen vrijdag, een kwartier later
Mijn baas heeft ontdekt dat er een fout geslopen is in het verwerken van de data (voor wie direct naar mij kijkt, ik was op dat moment gezellig op verlof en kan dus op geen enkele manier gelinkt worden met deze afgrijselijke misdaad). Verwerking is het begin van de cijfers die ik in mijn presentatie gezet heb. Ergo: cijfers zijn fout. Ergo: hele presentatie kan in de vuilbak. Ergo: ondergetekende gaat compleet gestresseerd het weekend in.

Scène 3: afgelopen zondag, tussen 14u en 16u
Bibi dobbert rustig en totaaaaaaaaaaaal relax rond in een privé-zwembadje met liefste. Stress bestaat niet.

Scène 4: current day
ARGHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH

Iets meer dan 3 woorden

In navolging van mijn liefste:

• Druk
• Moe
• Een lief dat ziek is en dus extra veel TLC nodig heeft

U begrijpt dat ik mijn wereldberoemde blog even op stand-by laat draaien….