Vogelbosje

Dat ecologisch tuinieren, dat bevalt me eigenlijk wel. Ik kan veel meer genieten van mijn tuin sinds ik de drang naar perfectie laten varen heb.

Afgelopen weekend een boterbloempje ontdekt in mijn gazon: kinderlijk plezier. Enkele vrienden blij kunnen maken met stekjes van framboos- en braamstruiken die ik rustig had laten opschieten. Ontdekt dat mijn Vinca’s sterker zijn dan verwacht, en nog steeds hun bodembedekkende werk doen. Onder een dikke laag wild gras weliswaar, dus heb ik ze snel wat ademruimte gegeven in de hoop dat ze ooit dat stomme gras zullen kunnen overwinnen.

Bij het bestuderen van mijn woekerbos rabarber ontdekte ik zelfs een kersverse nieuwkomer: een pad. Of kikker, weet ik veel. Even een lichte hartaanval toen het ding op zo’n 5 cm van mijn hand wegsprong, maar toch: hoera voor de natuur! En voor slakken! Mijn vader blijft zeggen dat ik korrels moet strooien omdat ze grappige stoute gaatjes maken in de planten, maar ik vind het eigenlijk best boeiend ze ’s avonds de zwaartekracht te zien trotseren op de tuinmuur. I think I’ll keep ‘em. Nu alleen nog een huisegeltje vinden.

Trouwens, voor wie ook zijn leven wil beteren: tot eind oktober kan je nog inschrijven voor de ‘Behaag Natuurlijk’-actie van Natuurpunt. Prachtige plantjes voor een belachelijke prijs: what’s not to love? De haag stond er bij ons helaas al lang voor ik het project ontdekte, maar vanaf november in Huize Saskaya: een vogelbosje!

Benieuwd of de buren met hun strakke pelouse-policy dat gaan appreciëren.

Dating 2.0

Een piepjonge collega had gisteren een date met een meisje dat hij op de trein ontmoet had. Wat gepraat tijdens dat beetje reizen, naam achterhaald, thuis toegevoegd op Facebook, wat gechat en gesms’t, klaar.

Ik beschouw mezelf niet bepaald als oud of van een andere generatie, maar toch: zo gemakkelijk hadden wij het vroeger niet. Toen ik op de middelbare school zat, hadden alleen de nerds al gehoord van internet en was een e-mailadres ongeveer even alomtegenwoordig als iemand die het woord ‘cuisson’ kende. En Mark Zuckerberg werd op dat moment waarschijnlijk nog gepest met zijn kiekenborst tijdens de les LO .

Telefonie, dat was al niet veel beter. Ik herinner mij nog levendig dat mijn vader, toen bigshot vertegenwoordiger, een autotelefoon kreeg van zijn firma, waarmee meteen half zijn koffer gevuld was. Maar een GSM? Nooit van gehoord. Wie mijn telefoonnummer vroeg, werd (als ie braaf was) doorverwezen naar de huistelefoon. Die in de woonkamer steevast door mijn moeder beantwoord werd en altijd binnen gehoorsafstand van ouderlijk toezicht bleef. Geheimen waren er niet en gegiechel of gelach werd sowieso gevolgd door vaderlijk gefrons. Ik ben zelden zo gelukkig geweest als toen mijn zus en ik een telefoon op de kamer kregen, waar we naar hartenlust konden analyseren, fantaseren en dramatiseren. Pubermeisjes, u kent dat wel.

Maar vandaag gaat alles dus een pak eenvoudiger. Zijn naam googelen op zoek naar foute interesses, op Facebook zijn vrienden stalken bestuderen, urenlange chatsessies om voze prentjes te delen te achterhalen of hij ook zo zot is van Evil Eye Baby en nachtelijke sms’jes om te checken of hij ook aan jou aan het denken is.

Een mens vraagt zich af hoe wij dat destijds deden, een lief zoeken.

Rollende patronen

Het zal wel beroepsmisvorming zijn, maar ik verbaas er mij nog steeds over hoe ingebakken die rollenpatronen toch zijn. Vrouw wast en plast en man klust en steekt zijn voeten onder tafel. Wij gooien daar eigenlijk nogal met ons klak naar. Wie de overall past, trekke hem aan, enzo.

Dus was ik enkele weken geleden druk met kettingzaag en heggenschaar in de weer, terwijl het lief aan de strijk was. Want ik werk graag in de tuin, en hij…euh…kijkt graag televisie. En dat pleziertje durft hij dan al wel eens te compenseren door een strijkplank tussen zichzelf en de flatscreen te manoeuvreren. Tot afgrijzen van mijn zus (“een echte vent strijkt toch niet”) én van onze bejaarde buurvrouw, die bijna stikte in het besef dat ik in de weer was met powertools. Op mijn eentje, zonder mannelijk toezicht. Met elektriciteit, en bewegende onderdelen die gemaakt zijn om dingen kapot te doen. Wie bedenkt zoiets toch?

Vorige week kreeg ik dan weer telefoon terwijl ik genoeg chocolademousse aan het maken was om een kleine ijstijd te overleven met een overvloed aan warme gezelligheid. Voor het vastleggen van een afspraak moest ik op zoek naar mijn wederhelft, die ik in de garage vond alwaar hij zich opmaakte om de vuilzakken buiten te zetten, alvorens een ritje te gaan maken met de moto. De achterliggende lamlendige stereotypie werd mij pas duidelijk dankzij het gelach van mijn gesprekspartner.

Zou het dan toch nature zijn?

Hoe zit dat eigenlijk bij u thuis?

Back

Goddeloos uur. Rinkelende wekker. Blote voeten op koude badkamervloer. Donker buiten (when did that happen?). Lief uit bed halen. Fatsoenlijke kleren aantrekken. Opletten met steile trap. Boterhammetjes met smeerkaas (hesp voor het lief). Werktas zoeken. Werktas vinden bovenop halkast. Nadenken wat ook alweer in werktas moet. Checken of treinabonnement nog leeft (gelukkig niet).

Auto in. Haasten om trein te halen. Bus voorbijzoefen. Brug omhoog. Trein missen. Koud perron. Drukke trein. Irritante mensen. Misschien ligt het aan mij. Fitnessmoment op stationstrap.

Diep ademhalen. Deur werk is toe. Als debieltje badge voor sensor zwaaien. Beseffen dat ik niet binnen kan. Afvragen of ik misschien ontslagen ben. Denken dat ik dan terug in bed kan kruipen. Toch maar langs receptie gaan. Geen vreemde blikken. Niet ontslagen? Knuffels en kussen en welkomterugs en hoewasuwvakanties en amaidatisallanggeledensegs. Zeker niet ontslagen.

Laptop op. Mailbox open.  Out of office af.

Back in business.