Voor eeuwig en altijd?

Het zit er bij ons niet in. Trouwen, bedoel ik.

Een combinatie van een tweevoudige afkeer van de katholieke kerk, de bedenking dat enkel in het gemeentehuis een papiertje tekenen nu ook weer niet zo’n Ingrijpende Belevenis lijkt te zijn en een cash-flow probleem. En natuurlijk : het kan ons eigenlijk niet schelen. Dus doen we het gewoon niet.

Vroeger was je dan nog lekker rebels, “leven in zonde” enal. Maar dat zit er tegenwoordig niet meer in. Zelfs de grootmoeder vindt het ok. Waar gaan we naartoe als het zelfs de grootmoeder niet meer kan schelen of God persoonlijk zijn toestemming gegeven heeft voor dat samenhokken?

Maar goed, ondanks het trouw-veto, zijn we zeer goed op weg om elkaar nooit meer los te laten. Een huis kopen. De daaraan vasthangende lening voor de komende decennia. En sinds kort ook de wettelijke erkenning van onze samenwonendheid. Alweer niet zo’n big deal voor ons, tot mijn mama er een fles champagne bijhaalde om te klinken op die “grote stap”.

Misschien moeten we dringend maar eens wat romantischer worden?

Sneeuw!

Upside:

• Mooi
• Fijn om in te spelen
• Onverwacht 
• Het werd tijd verdekke!

Downside:

• Ik heb geen vakantie, dus ik kan er niet in spelen (en ja, normaal doe ik dat nog wel degelijk, ‘volwassen’ of niet)
• Ik heb geen vakantie, dus ik moet erdoor met de auto

Desalniettemin : hoera voor sneeuw!

De week van (lb) – deel 4

Eigenlijk zijn bloggers een serieuze pain in the ass. Een tikje arrogant, kritischer dan Yves Leterme bij het analyseren van 8 jaar paars en met een overvloed aan tijd om voorgaande kenmerken ten volle te benutten. Én ze hebben zich een online stekje toegeëigend als persoonlijke speeltuin. Waar ze dan vol van zichzelf zitten te zagen over de fouten van anderen.

Nogal flauw, eigenlijk. En gemakkelijk. Een beetje zielig zelfs. Elk slachtoffer van die self-righteous bastards kan dus met gemak de schouders ophalen en giechelen bij het idee dat die willen-maar-niet-kunnen-schrijvertjes nu net hém tot onderwerp van hun waan gemaakt hebben.

Het slechtste wat je in dat geval kan doen, is ze gelijk geven. Lezen wat ze te zeggen hebben, er conclusies uit trekken en – godbetert – veranderingen aanbrengen in het gedrag dat hen in de eerste plaats had aangezet tot actie. Maar dat is wel wat (lb) deed.

Drie weken werd er gezamenlijk actie gevoerd. Een strijd voor meer inhoud, minder taalfouten en een ietsiebietsie beetje stijl in de Showbizzverslaggeving van de leukste krant van het land. Drie weken van analyses, verbeteringen en verzuchtingen. Drie weken van steunbetuigingen aan het adres van deze bloggers én aan dat van onze veelschrijver.

En toen ineens : niets meer. Of jawel. Elke dag een ontstellend aantal berichten van het mikpunt van onze spot, wat van hem/haar echt het Duracell-konijn onder de journalisten maakt. Maar geen fouten. Geen teenkrullende zinsconstructies of ‘vernieuwende’ uitdrukkingen.

Dus ben ik trots, als vierde verslaggever in de rij, meteen ook het einde van de “Neen aan (lb)”-actie te kunnen aankondigen. Lessen werden geleerd, innovatieve processen als eindredactie werden in werking gezet. Our work here is done.

Tot de volgende (lb), natuurlijk.

Bedenking

Als je dan toch een gekunstelde constructie maakt om in 1 woord duidelijk te maken dat het een pyjama is met een shortje, en je gebruikt in beide landstalen dezelfde bouwstenen, waarom kies je dan niet meteen voor hetzelfde woord in het Nederlands én in het Frans?

Nu is het een beetje raar opkijken en ‘zoek de verschillen’ spelen, als je aan de Van Praet-brug passeert en er twee identieke Zeeman-affiches naast elkaar ziet, de ene met reclame voor een ‘shortama’ en de andere voor een ‘pyjashort’.

Maar dat zal wel aan mij liggen. Met mijn drang naar consequentie en perfectie, enal.

Baaldag

Of maak er maar baalweek van… Een verschrikkelijk irritante klant, een analyse die maar niet van de grond wil komen, een vriendje dat ziek is, een badkamermuur die dringend geschilderd moet worden maar waar ik de fut niet voor vind, de aflevering van het enige programma dat ik nog volg op tv (ik kijk naar Sara, ja) gewist in plaats van op het knopje ‘van in het begin kijken’ te drukken…

En dan is de ene roommate op het werk vandaag met verlof, en de andere heeft net gebeld dat ze ziek is! Ik moet dus helemaal alleen de dag trotseren.

Gelukkig heb ik jullie nog om tegen te zagen.

Now carry on.

Hey Big Spender

Ik loop al de hele week rond als een klein kind in de race naar Sinterklaas. Niet dat ik nog geloof in de Goede Man, zelfs niet dat ik verwacht dat het any time soon weer december zal zijn. Alhoewel ik wel nog steeds gek ben op Sinterklaas, daarnivan. En ik die bedrieger van een Kerstman niet kan luchten. Maar dat is eigenlijk volledig naast de toch al zeer minimale kwestie van dit postje.

Blij als een kind dus. Gewoon, omdat ik morgen naar zee vertrek. Een weekendje uitwaaien op het strand. Een ijsje eten bij de meest geweldige crèmerie van Vlaanderen, en zelfs een sneeuwstorm of de lelijke racistische smoel van Valkeniers zullen mij daar niet van kunnen weerhouden. Een pannenkoekje eten op de dijk. Zalig toch?!

En vooral : zaterdag nog eens een dagje shoppen, in Oostende. Want weet u wel hoe lang het al geleden is dat ik nog eens simpelweg en ongecompliceerd gaan shoppen ben? En met shoppen bedoel ik wel degelijk belachelijk veel geld uitgeven aan kleren, schoenen en prullaria allerhande. Níet aan behangpapier, gyproc, sifons en spaanderplaatvijzen.

Maandag zal ik waarschijnlijk wel een beetje mottig worden bij het zien van de stand van mijn rekening, maar dat besef zal mij niet tegenhouden. Er zal geld uitgegeven worden dit weekend! Aan mijzelf bij voorkeur. Of aan mijn vriendje omdat hij de liefde van mijn leven is. Of aan mijn nichtje omdat ze toch zo verdomd schattig is. Maar niet aan ons huis. Dat kan wel even zonder ons.

Update : and what a shopping spree it was! Lichtelijk over budget gegaan (denk: budget X 2,5), maar see if I care. Het was toch plezant, en ik heb eindelijk weer eens wat nieuwe kleren. Voor de rest? Pannenkoeken eten : check. Uitwaaien : check. Ijsje : no go. Die rot-crèmerie was toe. En lastig dat ik daarvoor geweest ben…niet te doen. Waarvoor nogmaals mijn excuses aan het vriendje. Maar al bij al toch een geslaagd weekendje.

Vuile mensen

Ik ben in de war. Wie op zoek is naar “geile gynaecologen”, komt blijkbaar op mijn blogje terecht. Waarom in godsnaam? Ik weet dat het internet in mysterious ways werkt, een beetje zoals de Man Hierboven (“En op dag 8 was Hij het rusten een beetje beu, en dacht Hij: ik maak eens een netwerkje, daar zullen ze binnen een paar miljard jaar de fun wel van inzien”), maar toch. Ik wil helemaal geen mensen op mijn blogje die op zoek zijn naar zo’n vuiligheid. Ik ben een braaf en lief meisje. Dus: shoo! Weg met jullie kinky gedachten!

Een droge hoera

Want wij hebben sinds gisteren eindelijk een functionerende en (cruciaal) niet-lekkende douche. Na twee weken van natte plafonds, frustratie, liters siliconen, tegels weer uitbreken en opnieuw plaatsen, gevloek en zowaar zelfs het occassionele schietgebedje dat het water eindelijk via de geijkte afvoerpaden de douche zou verlaten in plaats van via de vloer, kwam gisteren eindelijk het verlossende moment.

Ik weet het, voor u als lezer betekent dit ongetwijfeld niks. Maar voor ons is het alles. Dus wij blij. En dat wou ik maar even delen met jullie.

Nog iemand die razend enthousiast is over iets schijnbaar triviaals?