Familieweekend

Half blogland refereerde de voorbije dagen al naar Mme Zsazsa voor tips om die ellendig lange zomervakantie door te komen met en zonder jengelende kinderen. Wij zijn natuurlijk kinderloos, dus van die stress trekken wij ons bitter weinig aan. Maar mijn zus was blijkbaar al langer met ontwijkingsstrategieën bezig, en dus trokken wij het afgelopen weekend op familieweekend, met twee grootouders, twee ouders, een tante en een nonkel en vooral: een overactieve kleuter.

Gelukkig was er in Molenheide een binnenspeeltuin, een subtropisch zwembad, een buitenspeeltuin en een heel domein met krijsende pauwen, waggelende eendjes en huppelende konijnen. En in Bokrijk ontdekten we veel oude huisjes en molens; rare mensen die verkleed als sjampetter, pastoor of socialist naar elkaar stonden te schreeuwen; een schaapsherder met een Engelstalige border collie; boekweitpannenkoeken en rijstpap (uit een blik verdorie!); ezels, koeien, varkens en huifkarren; en alweer een speeltuin.

Plezier alom dus, zowel voor de kleine pruts als voor haar tante. Die door de kleuter in kwestie gedoopt werd tot supertante.

En u weet, een kind, dat liegt niet.

Valk-spotting

In de Brusselse stadsjungle is het altijd leuk een streepje natuur te ontdekken dat zich niet laat wegdrukken door de geldingsdrang van mensen. Een familie duiven die kwetterend een bankje inneemt bijvoorbeeld, of vrolijke bloemen die het grijze beton wat opfleuren.

Daarom ging ik vanmiddag op babybezoek bij een koppel slechtvalken in de Sint-Michiels- en Sint-Goedele-kathedraal. Sinds 2004 zorgen ze jaarlijks voor jong leven in onze hoofdstad, en in april werden hun vier jongste telgen geboren. Je kan de belevenissen van de kleine valkjes niet alleen online volgen, maar ook in de valkenobservatiepost aan de voet van de kathedraal. Daar kan je trouwens met de telescoop zelf op zoek naar wildlife in de toren.

Vandaag was er niet zoveel te beleven, maar heel binnenkort zou de kroost volgens de ornitholoog leren vliegen. Geen overbodige luxe, want enkele dagen geleden werd een al te nieuwsgierig valkje door een felle rukwind blijkbaar van de toren geblazen. Gelukkig kwam hij al paraglidend veilig naar beneden, waarna hij weer teruggebracht werd naar de mama en de papa.

Spannend allemaal! En fantastisch om te zien hoe die prachtige vogels gewoon een plekje opeisen in een stenen kunstwerk en zich niets aantrekken van de stadsdrukte onder hen.

Begrip voor de NMBS

Minister van Overheidsbedrijven Inge Vervotte vraagt begrip voor de moeilijkheden bij de NMBS. Ze wijst erop dat “de NMBS geen gemakkelijke tijden heeft gekend sinds de economische crisis en het ongeluk in Buizingen. Daarnaast is het aantal reizigers de jongste tien jaar met de helft gestegen.”

So wait. Al jaren wordt geklaagd dat meer mensen gebruik zouden moeten maken van het openbaar vervoer, willen we ooit de files in ons zakdoeklandje terugdringen. En hoera, het milieu vaart er ook bij. Wie weet leer je via de Kiss&Ride van Metro zelfs de vader van je toekomstige kinderen kennen. Het is een win-win-win, zowaar!

België massaal op de trein dus. Té enthousiast blijkbaar, want ze kunnen het daar niet aan. En daar moeten wij dan ‘begrip’ voor hebben. Begrip waarvoor? Voor het gebrek aan vooruitziendheid van beleidsmakers? Voor de onwil om de gevolgen van je pleidooien en acties correct in te schatten? Omdat de NMBS het niet nodig vindt om correcte evaluaties van haar dienstverlening te maken?

Inge vreest dat besparingen niet evident zijn, maar heeft gelukkig al een uitweg: “We maken van het woon-werkverkeer en het woon-schoolverkeer een absolute prioriteit. Een mogelijkheid is om de prijzen van vrijetijdsritten duurder te maken tijdens de spitsuren”. Mooi zo. Behalve wanneer ik voor het werk plots naar Genk moet, natuurlijk. Met de trein, want ik had me laten overtuigen voltijds pendelaar te zijn, remember? En alsof we al niet genoeg betalen voor een trip naar zee of zoo. Een dubbeltje Mechelen-Oostende kost tegenwoordig al meer dan 30 euro. Ik wil graag eens de prehistorische rammelbak zien die zoveel verbruikt aan benzine én erin slaagt je meer dan 2 uur over dat traject te laten doen. Maar het milieu vaart erbij, dat dan weer wel. En je staat niet in de file. Tenzij je het rechtstaan in een overvolle spitstrein catalogeert onder ‘file’, maar dat zullen we maar even niet doen.

Want we moesten ‘begrip’ tonen, weet je wel.

Speeltijd

We hadden het ons nog zo voorgenomen. Na een uitgebreide studie bleek dat Carcassonne de beste optie was voor nieuw spelplezier, en vandaag zou de kick-off zijn. Helaas was het spelbord dat we zouden lenen opeens niet meer beschikbaar, en moesten we noodgedwongen op de ouwe getrouwen terugvallen. Dus werd het Risk.

Omdat er zo’n mooi zonnetje stond en ons terras zo verdomd gezellig is (*kuch*), beslisten we om de strijd voor wereldheerschappij op een tuintafel uit te vechten. Alleen maakte de wind het af en toe wel heel moeilijk voor onze legers om zich in te graven. Niet alleen spelen tegen elkaar dus, maar ook tegen De Elementen. Dat betekende dat we regelmatig een algemene reddingsoperatie moesten uitvoeren:

Wat ons meteen ook op een idee bracht. Elke ronde werd een photo opportunity georganiseerd, zodat we bij een plotse windvlaag genoeg bewijzen hadden om dat weggevaagde continent opnieuw maximaal te bevolken. Niet dat het mij geholpen heeft: mijn Groenhelmen waren het eerst uitgeroeid (waarvoor dank aan de so-called vriendin die ons Pact schaamteloos verbrak), en het Zwarte Leger dat ik moest vernietigen, was de Pletwals van de dag.

Mijn wraak zal zoet zijn. Op 26 juni.

Evil laptop

De technologie staat toch voor niets. Who needs Jack Bauer-ondervragingstechnieken of obscure hitmen, als je computers hebt?

Ik heb toch maar wijselijk geannuleerd.

Ieuwww

Ja, Facebook is leuk om contact te houden met vrienden die naar het buitenland verhuisden. Of om nog snel te checken hoe het lief van klasgenoot X ook alweer heette, voor je jezelf onsterfelijk belachelijk zou maken. Om schattige foto’s te zien van de kinderen van die ex-collega, die je anders nooit te zien zou krijgen. Of om aan iedereen te tonen hoe cool je tuin geworden is na weken hard werk.

Maar verdomme, sommige mensen lijken echt alle zin voor fatsoen te verliezen eens ze hun virtuele speeltuin betreden. Ik hoef echt niet te lezen dat u de afgelopen nacht op de pot doorgebracht hebt, dat de pamper van uw kind nieuwe kleurschakeringen doet ontdekken of dat die ingegroeide teennagel nu echt vadsig begint te worden. Om nog maar te zwijgen van wannabe-fotomodellen die (half)naakte foto’s van zichzelf posten in de hoop ontdekt te worden, one lovehandle at a time. En al zeker niet als je de mama van mijn schoolvriendinnetje van weleer bent (ik zal vriendelijk in het midden laten welke melding van haar kwam).

Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn: als je het niet luidop durft te zeggen in het Ikea-restaurant tijdens de steakactie of durft te tonen op de boemeltrein Brussel-Antwerpen in volle spits, wil ik het echt niet zien verschijnen op Facebook. Zo eenvoudig is het.

Spamoproep

Wil iemand mijn lief eens vertellen dat hij terug moet beginnen bloggen, want dat het belachelijk aan het worden is? Al die chique nieuwtjes uit ’t stad, vieze ziektes in het ziekenhuis en sappige verhaaltjes op de trein, daar moet toch genoeg stof in zitten voor een boek, laat staan een blogpostje hier en daar?

En dat het best ok is dat tijdens de werkuren te doen, dat ook. Oefening van de geest en van de vingers, daar kan toch niemand problemen mee hebben? Right?

Barack Leno

Zwaar toch, dat werken… Tussendoor even het filmpje posten waar ik dit weekend echt absurd hard mee gelachen heb.

Ik wou dat Yves Leterme ook zo grappig was. Mind you: bewust grappig. Niet pijnlijk beschamend grappig.

Terug

Eerste werkdag na 10 dagen heerlijk verlof op mijn eentje. Toch even slikken en aanpassen.