Over de rooie

Ik ben een socialist. Een linkiewinkie in hart en nieren. Jawel, zelfs in deze steeds conservatiever wordende samenleving ben ik niet beschaamd om toe te geven dat ik oprecht geloof in het socialistische gedachtengoed. Ik ben zelfs stiekem een beetje fan van het communisme. Of toch van de theoretische versie, want ik ben dan weer net niet naïef genoeg om te denken dat zo’n systeem ooit kan werken in de praktijk. Maar goed, aanhanger van het socialisme dus. Dat betekent dat ik al jarenlang braaf voor de sp.a stem, ondanks hun soms knullige invulling van de mooie rooie mission statement. Tot deze week.

“Tiens, heb ik iets gemist?”, hoor ik de actualiteitsminnende lezer nu al denken, “welke recente gebeurtenis kan zo’n ommekeer teweeg gebracht hebben?”. Wel, eigenlijk was het eerder de áfwezigheid van een gebeurtenis die ervoor zorgde dat mijn emmertje overgelopen is.

Kijk, het zijn harde tijden. De ergste economische crisis sinds weetikveelwanneer. Banken gaan failliet en eenvoudige mensen verliezen hun zuurverdiende spaarcentjes door de fouten van enkele zogenaamde topmanagers. Bedrijven gaan schijnbaar aan de lopende band op de fles en het nieuws is het nieuws niet meer zonder berichten over afdankingen en stakingen.

Een socialistische partij in de oppositie zou tegenwoordig een field day moeten hebben. Zoveel kansen om eindelijk te tonen dat de beschuldiging van ‘salonsocialisme’ volkomen onterecht is en dat de eerste bekommernis wel degelijk de man in de straat is. Maar wat doet de sp.a? Niets. Ik begin stilaan zelfs een beetje te vergeten wie ook alweer deel uitmaakt van dat clubje toeschouwers.

Het staat zo mooi in de beginselverklaring van de partij :

“Het socialisme is geboren uit verontwaardiging over ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Dat blijft de motor van de beweging, met als doel een samenleving waarin iedereen gelijke kansen krijgt om zichzelf waar te maken. (…) Als het socialisme vertrekt vanuit de verontwaardiging over onrecht, moet ze de bestaande en nieuwe onrechtvaardigheden helder in kaart brengen. We moeten onze nachtmerries scherp durven benoemen en duidelijk maken waar moderne socialisten van dromen.”

Wat denk je, Caroline Gennez? Zijn er de laatste tijd al genoeg nachtmerries opgedoken om je ’s nachts wakker te houden? Of wacht je nog even af tot Sinterklaas ook op jouw kadootjes moet besparen?

Verstoppertje in de mist

Is “vermijd het gebruik van kop-, mist- en andere lampen op uw voertuig” een nieuwe richtlijn van het WWF om onze ecologische voetafdruk te verminderen ofzo? Dat zou dan tenminste het ‘zoek de auto/fietser’-spelletje op de baan vanmorgen kunnen verklaren.

En dan maar klagen over verkeersveiligheid…

Hitler moet honger lijden

“VRT schrapt “Plat préféré” over Hitler”, lees ik op deredactie.be. Van plat op de buik gaan voor de Joodse lobby gesproken. ‘Nough said.

Vierkante ogen en schele bekken

Kinderen geloven alle absurde verzinsels die hun ouders hen op de mouw spelden in een poging hen op te voeden tot leuke volwassenen die braaf elk jaar hun belastingbrief invullen, zo blijkt uit Brits onderzoek.

Dat had ik zelf ook kunnen bedenken. Dat Sinterklaas enkel bij flinke kindjes langskomt en dat spinazie eten mij groot en sterk zou maken, dat had meteen effect op mij. Helaas miste ook de melding dat in het diepe deel van het zwembad van de buren haaien zwommen zijn effect niet. Toegegeven, ik was geen natuurtalent als het op zwemmen aankwam en dat maakte mijn ouders waarschijnlijk ietwat ongerust, maar moest het nu echt zo drastisch? Het gevolg was namelijk dat ik ettelijke hete zomers – in mijn jeugd waren die er nog – rondgetrappeld heb op enkele vierkante meters ondiep water, in plaats van dat zalige zwembad ten volle te benutten. En dan vragen mijn ouders zich soms af waar ze in de fout gegaan zijn…

Hoe zat dat eigenlijk bij u, met die afgrijselijke ‘leugentjes om bestwil’?

Iedereen Duits!

Ik ben de persoon die jou ’s avonds – na een lange werkdag en net op het moment dat je eindelijk die afwasberg hebt laten verdwijnen en de snotterende tweeling in bed gestoken hebt – lastigvalt aan de telefoon met de schijnbaar onschuldige vraag of u enkele minuutjes tijd hebt om een paar vraagjes te beantwoorden. Nou ja, eigenlijk ben ik die persoon niet. Ik delegeer. Aan de persoon die je uiteindelijk een half uur onderwerpt aan een arsenaal aan vragen, zodat je op het einde van die martelsessie voor élke krant die je het voorbije jaar vastgehad hebt, een nauwgezette evaluatie hebt moeten geven voor inhoud, stijl én vormgeving.

Ik begrijp dat deze bekentenis je mogelijk ietwat irriteert. Misschien word je zelfs een beetje boos op mij. Sta je op het punt te beslissen hier nooit nog te stoppen op je dagelijkse blogtour.

Maar ziehier! I come bearing presents! Ik heb de ultieme oplossing om nooit nog lastiggevallen te worden tijdens je marathonsessie van Desperate Housewives : lid worden van de Duitstalige Gemeenschap en eentalig Duits worden. Een vrij eenvoudige actie, lijkt me. Het nadeel is natuurlijk dat je naar de uithoeken van ons landje moet migreren, en dat je waarschijnlijk als eerste ingelijfd zal worden als Den Duits weer eens op oorlogspad gaat. Maar ik kan je garanderen dat je niet meer lastig gevallen zult worden door Mijn Bedrijf.

Wel grappig eigenlijk. Ik sloof me al drie jaar uit om mijn beroep tegenover alle criticasters te verdedigen. “Wij geven een zo getrouw mogelijke weergave van de Belgische bevolking, echtig plechtig waar.” Pas vanmorgen realiseerde ik me dat we systematisch 70.000 individuen over het hoofd zien wanneer we naar de mening van de gemiddelde Belg polsen. Een door onze Grondwet erkend deel van ons land wordt consequent monddood gemaakt, zowaar. Moest ik in Eupen wonen, ik zou beginnen staken.

Tenzij ze daar natuurlijk ook blij zijn dat hun telefoon alleen rinkelt voor interessante zaken.

Het zonnetje in huis

Om te vermijden dat het hier een compleet zaag-blog wordt:

Hebben jullie die fantastische zonsopgang gezien vanmorgen?

3…2…1…Gelukkig Nieuwjaar?

Toen we vorig jaar de balans opmaakten van 2007, was een vriendin blij dat haar rampenjaar om was en bedacht ik me dat ik eigenlijk enkel leuke dingen had meegemaakt. Een huis gekocht, een metekindje en veel nieuwe vrienden erbij. What’s not to love?

Nu het eind oktober is en de dagen steeds grauwer en kouder worden, durf ik al wel eens een persoonlijk jaaroverzicht te maken. Dan kan ik niet anders dan vaststellen dat Kosmisch Evenwicht een regelrechte bitch is. Zo spetterend als 2007 was, zo’n rotjaar was 2008. Nichtje in de kliniek op 2 januari, een jarenlange vriendschap die eenzijdig opgeblazen wordt, papa naar de spoed, afscheid moeten nemen lang voor het tijd is, de sfeer op het werk in vrije val,… Het ligt misschien aan het tweevoudige slechte nieuws van vanmorgen, maar ik heb het stilaan gehad met 2008.

2009 kan mij maar beter lottowinst, een pracht van een keuken, een fantastische job en een luilekkerzomer brengen. Or else…

En u? Zit u in de magere of in de vette jaren?