Winterlijstje

Dingen waaraan ik weet dat het stilaan winter wordt:

1. Mandarijntjes. God I love mandarijntjes.
2. Grootse plannen voor de redding van de vogelpopulatie in mijn tuin.
3. Een helse opeenvolging van verjaardagen in mijn familie.
4. Bijhorende drukdoenerij over het perfecte cadeau. Ik hecht daar nogal veel belang aan, aan mensen gelukkig maken. Soms lukt dat, soms ga ik schaamteloos de mist in. Figuurlijk dan, dat is al erg genoeg.
5. Opeenstapeling van taartjes, chocomousses en andere verwennerijen ter gelegenheid van (2).
6. Bijhorende frustraties over kleren die opeens kleiner lijken te worden.
7. Flanellen lakens.
8. Gezaag van wederhelft dat het te vroeg is voor die verdomde flanel, gevolgd door een “amai, das toch gezellig zacht”.
9. Mojito’s drinken in de Cantina Caramba en doen alsof het een zomers terras is.
10. Mijn zus die op ontploffen staat en toch nog een maand of twee te gaan heeft voor de verlossing.
11. Dramatische stijging in mijn wekelijkse thee- en warme chocomelkconsumptie.
12. ’s Morgens op het perron van tenenwiebel in mijn schoenen doen.
13. Mijn Datura decimeren, uitgraven en naar de garage slepen. (Wikipedia-ontdekking van de dag trouwens: Guns don’t kill people, Datura’s do!)
14. Algehele slaperigheid.

Saskaya <3 digicorder

Gisteren keek ik voor het eerst sinds lang live naar Grey’s Anatomy. Ja, ik kijk naar Grey’s Anatomy. Ik doe dat al jaren. Mind your own business.

Dat ik keek, was dus niet zo verwonderlijk. Dat ik líve keek, dat dan weer wel. Wij zijn namelijk bijzonder egocentrisch, en beslissen liever zelf wanneer we naar wat kijken, dankuwel. Dat betekent dat ik bijvoorbeeld op zondagmorgen naar The Great British Bake Off kijk in plaats van dinsdagavond en de vrouwenzever hou voor wanneer mijn lief niet thuis is. Onze digicorder is (naast de immer aanbeden afwasmachine) zowat het meest geliefde object in ons huis.

Gisteren was het lief weliswaar thuis, maar druk doende zich krom te lachen met Charlie Sheen Roasts, mountainbikers met seriously bad karma en ander lolligs. Dus had ik de zetel voor mij alleen, toevallig op hetzelfde moment dat die doktersdiemeerlijkenopmodellen hun opwachting maakten. Gezellig!

Ik had niet eens deftig mijn voetjes onder mijn tv-dekentje weggemoffeld, toen de eerste irritante reclamestem weerklonk. Twee boze Meredith-blikken later was het alweer zover.

Oh the horror! Geen doorspoelknop beschikbaar. En zelfs geen optie om te zappen, omdat *iemand* per se Volt moest opnemen. Mijn enige uitweg was een wandelingetje door het huis, maar daarvoor was ik dan weer te lui en was mijn dekentje net zo lekker opgewarmd.

Onmenselijk, zo’n reclameblok. Echt. Hoe houden niet-digitaal kijkers dat toch vol?

Welwel

Dat het hier stilletjes is. En dat dat waarschijnlijk ligt aan de chaos in mijn hoofd. En aan mijn snel aangroeiende To Do-lijstjes.

Hou uzelf even in stilte bezig, mkay?