De onontkoombare GSM

Vanmorgen ontdekte ik dat het vriendje zijn GSM thuis vergeten was. Snel nam ik de mijne om hem daarover te sms’en.

…

Nog net op tijd bedacht dat dat het meest idiote plan ooit was.

Egoïstische bakstenen

O wat kunnen ze erover opscheppen, die middenklasse-nieuwbouwers. Over EnergiePrestatieCertificaten, K-waarden van ramen en deuren, hoogrendementsketels, vloerverwarming en regenwaterinstallaties. Over hoge kosten die ze graag maken in naam van het milieu en van onze kinderen die zullen moeten leven met onze fouten. Dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen.

Ik vraag ze dan steeds of ze er nooit aan gedacht hebben om een reeds bestaand steentje bij te dragen, in plaats van hun zorgvuldig uitgekozen en duur betaalde moderne steentjes op groene weiden en in prachtige landschappen te dumpen. Of de toekomst van hun kinderen er niet rooskleuriger zou uitzien als er ergens in Vlaanderen überhaupt nog een streepje groen te vinden zou zijn, in plaats van het ene hippe fermette-wangedrocht naast de andere namaak pastoriewoning.

In het beste geval wordt zo’n voorzichtig opgelaten vliegertje gevolgd door stilte, maar meestal door gelach. Zo ook vandaag: “Ik ga niet in zo’n oud kot wonen. Ik wil iets nieuws. En ik had een prachtig stukje grond gevonden, omringd door velden en groen. Wie zou daar niet willen wonen?”, lachte een collega mij weg.

Hoe egoïstisch kan je zijn? Hoe idioot ook? Vlaanderen is voor een vijfde volgebouwd, en dan nog slagen zovelen er niet in die baksteen in hun maag te negeren. Mooie praatjes, An Inconvenient Truth op dvd en jaarlijks Greenpeace een centje toestoppen. Maar voor onszelf moet het altijd maar groter, nieuwer, beter, moderner en duurder.

Ik beweer niet dat ik altijd voor de groene oplossing ga. Ik heb ook mijn slechte gewoontes. Maar ik ben wél heel trots dat wij bewust voor renovatie gekozen hebben. In de hoop dat onze kinderen later nog in de velden achter ons oud kot zullen kunnen spelen.

Lap, het is met mij gedaan!

Stekende pijn ter hoogte van mijn borstbeen. Last wanneer ik adem. Een algemeen beklemmend gevoel in mijn borstkas.

Een hartaanval? Op mijn 26ste? Is dat niet een beetje vroeg?

Maar als het er eentje is, laat het dan genoteerd zijn dat het de schuld is van een zekere arrogante, luie en onwillige collega. Ik ga geen namen noemen, maar mijn omgeving weet over wie ik het heb.

Als het ooit zover komt: avenge me!

PS. Dat van die pijn is waar. Dat van die hartaanval hopelijk niet. Dat van die irritante collega dan weer wel. Maar u hoeft niét per se te wachten tot ik sterf aan de door hem gecreëerde stress om de persoon in kwestie pijn te doen. Be my guest.

Wie heb ik aan de lijn? Hallo? Hallo?

Zo’n 3 jaar na de rest van het bedrijf heb ik eindelijk ook zo’n futuristische telefoon gekregen met een schermpje dat je vertelt wie aan de andere kant van de lijn hangt. Nu kan ik eindelijk mijn beller enthousiast begroeten, in plaats van een argwanend ‘met saskaya’ te stotteren om vervolgens minutenlang bezig te zijn met het ontcijferen van die mysterieuze stem.  Ah ja, want niemand zegt hier zijn naam, omdat iedereen dénkt dat alle collega’s verwend zijn met zo’n goddelijk alwetend schermpje.

Nu behoor ik dus eindelijk tot die happy few many. En blij dat ik ben! Niet. Te. Doen.

Brusselse papegaaien

Niets zo leuk als ’s morgens wakker worden met het geluid van fluitende vogeltjes. Omdat het momenteel nog winter is, maar vooral omdat we aan de straatkant slapen en de wekker daar vooral bestaat uit roddelende buren, valt dat bij ons helaas nogal tegen. Maar nog liever de laatste nieuwtjes over Fraans van Josef die aanhaaft met die vant winkelke euver de vaat ontdekken vanuit je bed, dan Brussel bij het ochtendgloren aanhoren.

Alsof het nog niet genoeg is dat Brusselaars in een stad wonen en dus in hun slaap verstikt worden door smog, fijn stof en een occassionele Albanees, zitten ze ook nog eens met een papegaaienplaag. No kidding. Volgens mijn Brusselse collega liet Bruparck jaren geleden een zwerm van die beesten ‘ontsnappen’, in de veronderstelling dat fluogroen en de grauwe Belgische klei niet zouden matchen. Fout gedacht natuurlijk, want vogels trekken zich niets aan van klei.

En dus zag ik daarnet vanuit mijn bureau het surreëel tafereel van een berkenboom in de Schaarbeekse sloppen, volgestouwd met felgroene vliegebeesten. Best een lollig zicht, maar man, wat een agressief geluid maken die beesten!En toen zaten ze nog gewoon te zitten, minding their own business. Kan je nagaan wat dat geeft als je je daar met een mussenflapper op uitleeft!

Vieren

Wel leuk als je team in volle crisis een groot prestigeproject binnenhaalt. Nog leuker dat dat dan gevierd wordt.

Normaal heb ik daar bitter weinig aan, want ‘vieren’ betekent steevast dat er na de werkuren enkele flesse (goedkope) champagne bovengehaald worden. En omdat ik zo’n flauwe trees ben die weigert alcohol te drinken als ze daarna heavy machinery moet besturen, sta ik daar dan altijd mooi te blinken met mijn glaasje fruitsap.

Niet zo deze keer! De grote baas besliste dat er morgen een dessertenbuffet voorzien wordt. En ik heb geen problemen met caloriebommen en nog minder als ze overgoten zijn met chocolade. Feest dus!  

Dat is dus hoe je je personeel tevreden houdt.