Jax

Ik denk dat ik het eindelijk begin te snappen, die vreemde fascinatie van sommige vrouwen voor de eeuwige ‘bad boy’…

Het lief en ik zijn trouwe fans van Sons of Anarchy, een Fox-reeks over een bende outlaws op Harleys. Fantastische serie, heerlijke dialogen, een licht Shakespeariaans verhaal en indrukwekkend acteerwerk.  What’s not to love? Daar bovenop kijkt hij graag voor de moto’s en het hele clubsfeertje, vermoed ik. En ik steeds meer voor Jax Teller, de vice-president van de club.

Geen idee waarom eigenlijk. Blond, klein, lang haar, outlaw, moordenaar, two-timing bastard,… Niet meteen mijn ideale man. Maar ook ongelooflijk charmant en charismatisch en als je het mij vraagt sexy as hell. The guy you hate to love. Zoals ze dat dan zo schoon kunnen zeggen: hij zou het geen twee keer moeten vragen. Eenzaam bovenaan die laminated list, jawel.

Jammer genoeg wel volledig fictief. Gelukkig heb ik er thuis toch ook al eentje met een hoop tattoos en een moto.

Die het uiteraard niet moet proberen dezelfde ethische principes te adopteren als Jax. (Toch even benadrukken in het geval hij zijn kans mooi zag.)

Snip

Ik ben verkouden. Nogal absurd op de zonnewende, het begin van de zomer, de langste dag van het jaar, ik weet het. Een tikkeltje belachelijk ook na de lente-die-even-dacht-dat-hij-zomer-was. Maar niemand heeft ooit gezegd dat ik logisch ineenzit, en dus ben ik snipverkouden. En worden mijn zintuigen een voor een afgesloten.

Mijn smaakzin was the first to go toen ik met een schurende keelpijn het slikken probeerde te vermijden. Dan volgde de onvermijdelijke verstopte neus, gecombineerd met een rode schijn die Michel Daerden niet zou misstaan. En sinds vanmorgen lijkt het alsof ik zo’n oude badmuts (bij voorkeur eentje met bloemetjes) op mijn hoofd heb die alle omgevingsgeluid vakkundig dempt. En er tegelijkertijd voor zorgt dat ik mezelf alleen ín mijn hoofd hoor en niet erbuiten, wat dan weer de vervelende bijwerking heeft dat ik luider ga praten. Nóg luider, jawel.

Smaak en reuk begrijp ik, en voor de verklaring van het doofpotprobleem denk ik spontaan (goed gedaan leerkrachten biologie!) aan de buis van Eustachius. Iemand die weet wat het volgende zintuig zal zijn dat het voor bekeken houdt?

Eerste keer

Afgelopen weekend was het zover voor een van de vrienden: de voorstelling van ‘het nieuwe lief’. Ik had meteen ook medelijden met de vrouw in kwestie, want het is toch niet evident, zo opeens in een nieuwe groep gegooid worden. Een groep waarvan bepaalde leden elkaar al meer dan 15 jaar kennen dan nog. Gelukkig was het dit keer een gezellige avond en petit comité. Volgende keer mag ze zich waarschijnlijk verwachten aan een stortvloed van nieuwsgierigheid, sarcasme en betweterigheid. Want ja, zo zijn ze wel, daar bij ons.

Ik had destijds geluk: ik was al in de groep terechtgekomen als gewone vriendin, voor ik opeens ‘vriendin-van’ werd. Ik had dus al een inloopperiode gehad. Maar dan nog was het moeilijk om de geschiedenis volledig in kaart te brengen, om te weten wie ooit verliefd was op wie, waar de spanningen en onderhuidse breuklijnen liggen en met welke gevoeligheden je bij wie rekening moet houden. Hard werk verdorie.

Een meisje zou voor minder hopen dat ze tot in de eeuwigheid samenblijft met haar lief.

Haar

Er zijn zo van die momenten waarop ik zou willen dat ik wat meer haar op mijn tanden had.

Vanmorgen zat ik in de fietsencoupé van een dubbeldekker richting Brussel. Of beter: stond ik. Verderop had een collega-pendelaar zijn koersfiets veilig ingesnoerd, zodat het ongetwijfeld dure ding de treinreis ongeschonden zou overleven. Dat hij daarbij vijf zitplaatsen innam terwijl er een tiental mensen recht stonden in de wagon, merkte onze sportieveling duidelijk niet op. Of misschien had hij al geleerd zijn omgeving te negeren.

De hele treinrit bedacht ik hoe oneerlijk het was dat zijn fiets een goed plekje kreeg en ik niet. Vond ik dat ik hem best vriendelijk kon vragen of hij betaalde voor 5 zitplaatsen, want dat ik (nu ja, de baas toch) wel voor dat van mij betaalde. Vroeg ik me af waarom niemand anders iets tegen hem zei. Was ik verbaasd dat de treinbegeleiders hem bij het voorbijgaan niet wezen op zijn asociaal gedrag.

Vervolgens liet ik de man rustig afstappen in Brussel-Noord, zonder iets te zeggen, maar vurig hopend dat hij door mijn boze blikken tot inkeer zou komen.

Verdorie, soms zou ik echt willen dat ik wat meer haar op mijn tanden had.