Shotgun Weekend

Ergens in de buurt van Meise ligt een gehucht genaamd Eversem. In dat onooglijke stukje Vlaanderen wonen enkele geschied- en aardrijkskundige leken die verkeerdelijk de Amerikaanse vlag strijken, van ‘howdy’ doen en een pre-Obama-kalender hanteren. En die El Paso-ranch hield dit weekend een opendeurdag. Wat uiteraard resulteerde in onze aanwezigheid.

Hilarisch! Volwassen mannen met Stetsons en chaps, in Confederate Suits of verkleed als indiaan. Vrouwen met jeans en cowboyboots of in geweldig onhandige pioniershoepelrokken. Ineengeknutselde dorpen met tenten, kampvuren, tipi’s en halfdronken figuranten. Verplichte linedancing nummertjes op de houten dansvloer. Maar gelukkig ook knappe acts van handige staljongens met prachtige wannabe-mustangs en zelfs een calf roping contest. En natuurlijk de onontbeerlijke hamburger, icetea en wafel met slagroom, meal of the champions.

Van zoveel wildwestness kreeg ik spontaan zin in een trip naar Texas en een abonnement op pruimtabak, maar dat zag de wederhelft helaas niet zitten.

Aftellen

Nog een zeer kleine twee weken te gaan. 11 keer slapen. 9 werkdagen. 68 werkuren (overuren helaas niet meegeteld).

Nog 3 projecten die afgerond en 5 klanten die tevreden gesteld moeten worden.

Nog 8 keer boterhammen met de collega’s en één afscheidslunch.

Nog een tiental externe vaarwel-mails en een veelvoud interne.

Nog één teambuildingsdag, perfect ironisch geplaatst op mijn allerlaatste dag als werknemer van een bedrijf waar ik me niet meer thuis voel.

Nog  16 dagen en ik begin voor de tweede keer in mijn leven aan een eerste werkdag.

Eerlijk

Iedereen is tegenwoordig zo druk bezig de schijn hoog te houden, dat we wel eens durven vergeten hoe bevrijdend het is om écht je mening te zeggen. Niet gemeen, niet rancuneus, niet gericht op kwetsen. Gewoon eerlijk zeggen wat er op je lever ligt.

Aan die zogenaamde vriendin waar je meer energie insteekt dan je er vriendschap en plezier voor in de plaats krijgt, dat ze haar vlagen van zinsverbijstering mag houden. Dat je niet meer weet hoe haar te helpen, maar hoopt dat ze elders de rust zal vinden die ze zoekt.

Aan die toevallige kennis die niet ophoudt meningen te spuien over vuile marokkanen die ons geld komen pikken en politici die alleen maar zakkenvullers zijn behalve dienen Dewinter, dat hij zijn domme meningen en zijn pintjes voortaan voor zichzelf mag houden.

Aan die jeugdliefde die je heel wat tranen gekost heeft toen bleek dat hij het niet zo nauw nam met trouw, dat hij eenzaam zal achterblijven als hij niet wat meer respect voor anderen zou gaan tonen.

Of aan die werkgever, die in zijn drang naar efficiëntie en winst steeds vaker lijkt te vergeten dat hij met ménsen werkt. Mensen die beter reageren op open communicatie, verantwoordelijkheid en flexibiliteit dan op formuliertjes, controles en top-down beslissingen. 

Dat ze verkiezen hun kop in het zand te steken tot je er niet meer bent, dat heb je niet in de hand. Maar dat je voor een keertje eens voor jezelf kiest, dat lucht verdorie op.