Lux

Nog een paar uurtjes doorwerken en dan op naar een weekendje weg. Naar Luxemburg, niet het boeiendste land ooit. En naar het schijnt ook niet met het beste weer ooit.

Maar hell, ik kijk ernaar uit!

Mijn KernTalenten

Als kind speelde ik met Lego, niet met poppen. Ik verdween urenlang met de buurjongens naar de velden, om er kampen en forten te bouwen. We tekenden hele dorpsplannen (inclusief tankstation, winkel en school) op een doodlopend stukje straat in de buurt en speelden er op onze fietsjes, gocarts en plastic tractors ‘straatje’. Op mijn meest mellow uren kroop ik voor het schoolbord of achter de toonbank om de fictieve jeugd groot te brengen en de verzonnen wereld te voeden.

Toen werd ik groot en saai, ging studeren en begon te werken.

Nu ontdek ik dat er een theorie is die de link zoekt tussen het kind en de volwassene, tussen je favoriete spelletjes als tienjarige en je ‘KernTalenten’ als volwassene. En die theorie heeft zich vanzelfsprekend omgezet in een online test. Die ik vanzelfsprekend ook meteen deed. Beroepshalve moet ik immers op de hoogte blijven van allerlei enquêtes en tests, denk ik dan maar.

In welke mate dit wetenschap is en in hoeverre het even accuraat is als de horoscoop die me deze week vertelt dat ik financieel even moet oppassen en zaterdag de beste liefdesdag zal beleven, weet ik nog niet. Maar het deed toch allemaal wel een belletje rinkelen.

“Je hebt alleszins professioneel veel verschillende uitwegen, omdat heel veel je kan interesseren. Het nadeel voor jou is dat het moeilijk kiezen is.”

“Een job waar voldoende ruimte is om af en toe een los babbeltje te kunnen en mogen slaan, zal je dan ook stukken beter liggen dan een rol waarin sociale contacten zo goed als verboden worden.”

En mijn persoonlijke favoriet :

“Blind uitvoeren wat anderen je opleggen en daarbij ook nog eens op je vingers worden gekeken en/of strikt gecontroleerd worden op de wijze waarop je iets uitvoert, is bijzonder demotiverend voor jou.”

Score!

En u? Hoe zit dat met uw KernTalenten?

Karikatuur

Vorige week was ik voor werkaangelegenheden even op bezoek bij onze noorderburen. En alle multiculturaliteit en openmindedness ten spijt, bleken de Hollandse clichés nog brandend actueel.

• Net de grens over, gingen alle lichten in de trein uit. En ja, het was nog donker.
• Water. Grachten, kanalen, beekjes, rivieren. Water.
• Vrolijke mensen die je meteen behandelen alsof je de meter van hun eerstgeborene bent. Heerlijk om zo ontvangen te worden.
• ’s Middags waren er broodjes kroket (een droge sandwich met daartussen een vleeskroket geplet, wie bedenkt die dingen toch?) en karnemelk, gelukkig niet in overvloed. De volgende dag besliste ik maar in te zetten op een uitgebreid ontbijt en de lunch over te slaan.
• Te weinig plek in Nederland om mensen rustig te slapen te leggen. Dus bouwen we maar een hotel bovenop de sporen. Echt. Er bovenop. Daar gaat de nachtrust.
• Veel te luide mensen als je nog aan het bekomen bent van die korte nacht.
• Interviewers die op hun training vragen of ze een verlengkabel voor hun gratis laptop krijgen van hun opdrachtgever, just in case. En meteen daarna het bordje koekjes in hun handtas legen. True story.

Ik hoop maar dat ik voor hen niet te zeer een figurant in een Vlaamse mop was.

Verdwenen bril

Dat het gedaan is met bloggen, zegt ze plots.

Jammer, want wat las ik haar vrolijke verhaaltjes graag.

Naar het schijnt blijft ze wel actief op twitter. Dus ga ik mij – op mijn leeftijd – nog moeten verdiepen in die hippe tweet-cultuur? Oh boy…

Van durven en doen

In mijn stoutste dromen wil ik soms wel de wereld ontdekken, nieuwe dingen beleven en me voortaan meer beroepen op levenswijsheid dan op de boekenvariant.

Als ik wakker word, bedenk ik meestal dat ik :

• mijn familie en vrienden te hard zou missen
• nogal gesteld ben op mijn huisje, tuintje(-to-be) en beestje(-in-spe)
• Indiana Jones niet ben
• mijn mond niet durf opendoen als ik in een vreemde omgeving terecht kom
• een slechte reisplanner ben
• dood zou gaan van de constante stress dat ik mijn valies niet goed gepakt heb

Jammer.

Gelukkig zijn er nog mensen die soms wél in het diepe durven te springen zonder er al te lang bij stil te staan. Die hun job opzeggen, hun beestje onderbrengen bij familie, een one-way-vliegticket boeken, een treinkaartje op een eentalig Roemeense website reserveren en naar hun vrienden zwaaien en van ‘tot later’ doen.

En daar natuurlijk alles over vertellen op een blog, want het is niet voor niets een journaliste en een ex-klasgenootje.