Rust

Welja, het is hier stil. Té stil, want eigenlijk is er veel nieuws. Over verbouwingen en vakanties, politiek en andere prutskes, maar vooral: over een zwangerschap en de voorbereidingen op een eerste kindje. Veel schrijfvoer dus. En toch doe ik het niet.

Ik heb er lang over nagedacht. Als ik blijf bloggen, wordt het hier sowieso een echte mamablog. Ik kan me niet voorstellen dat ik de eerste maanden over veel anders zal kunnen/willen praten dan krijsende kinderen, mijlpalen, oververmoeidheid en de combinatie werk-kind-partner-familie-vrienden. En mamablogs zijn leuk, ik lees er zelf genoeg.

Maar ik schrik soms van wat collega-bloggers online te grabbel gooien over hun gezin. Schattige foto’s (in verschillende gradaties van gekleedheid), namen (echte, roep- en koos-), weekplanningen, schooladressen enzoverder. Ik begrijp dat, want kinderen zijn fantastisch (hoop ik nog steeds) en ouders zijn zo trots op hun kroost dat ze daar altijd graag over vertellen (ervaar ik in mijn omgeving). Ik ga ongetwijfeld ook zo zijn.

Maar liever niet online, want daarvoor vertrouw ik de interwebs niet genoeg. Oh, jullie wel natuurlijk. Jullie ken ik. Maar wat met al die onbekenden? Die mochten gerust weten wat ik graag doe, waar ik gek van word en hoe ik mijn weekends doorbreng. Maar de verhalen en beelden van mijn kind(eren)… Liever niet.

Dus hou ik het bloggen voor bekeken. Met spijt in het hart schap ik mijn online uitlaatklep.

Al denk ik dat ik de komende maanden wel zal weten wat te doen. Right?

Tumbleweed

U hoeft mij niet langer scheve blikken toe te werpen: ik weet dat ik niet goed bezig ben. Bijna een maand blogloos, er zijn al mensen voor minder gestenigd. Zelfs mét flauwe excuses als jeukende dakisolatie, blinde frustratie, propvolle agenda en troosteloze herfstavonden.

Maar wat mij opvalt als ik achteloos door mijn blogroll klik om te zien wat ik gemist heb: ik heb niks gemist. Het blijkt bijzonder windstil in blogland. Of toch op mijn weerkaarten.

Is iedereen dan zo’n luierik als ik?

Politiek beest

Of ik geen zin had om op te komen voor de gemeenteraadsverkiezingen? Dat vroeg de plaatselijke voorzitter van een alomtegenwoordige partij uit mijn hometown me zomaar eventjes aan de telefoon.

Gelukkig had ik al iets opgevangen over een mogelijk charmeoffensief, dus was ik voorbereid. Ik ben namelijk heel slecht in het afblokken van zo’n plotse vragen. Binnenin zit dan een klein muisje ‘nee’ te piepen, terwijl een ondoordachte grote mond aan de buitenkant al ‘ja’ geroepen heeft. Slechte brein-mond coördinatie, het is geen cadeau.

Maar dit keer was het dus anders. Hij deed nochtans zijn best, met de juiste buttons om te pushen. Iets met jonge mensen en nieuw talent een kans geven, engagement, de ondervertegenwoordiging van vrouwen, grote uitdagingen voor mijn born&raised-dorpje en de mogelijkheid om écht het verschil te maken in thema’s die me nauw aan het hart liggen. De slimmerd had zijn huiswerk gemaakt.

Ik gelukkig ook. Iets met gebrek aan politieke ambities en tijd en al voldoende engagement op andere vlakken. Dat van mijn quasi onbestaande interesse in zowel gemeentepolitiek als mijn gehucht, hield ik wijselijk voor een andere keer.

Daar had hij alle respect voor, zei de vriendelijke meneer. En dat ik hem altijd mocht bellen als ik van gedacht veranderde. Want dat hij dacht dat ik uitstekend werk zou kunnen leveren. Het muisje begon al zenuwachtig te piepen terwijl de mond zich opmaakte voor een geïntimideerde ‘ja’. Gewoon, om die charmante voorzitter een pleziertje te doen.

En toen probeerde hij me een partijkaart aan te smeren. Het was rap gedaan met dat telefoontje.

Gastvogel

Stond ik daarnet af te wassen (heel af en toe doe ik dat nog eens), bleek er opeens een bonte specht op mijn pelouse te zitten. Ik werd daar gelijk helemaal blij van. True story.

Now carry on with what you were doing.

Winterlijstje

Dingen waaraan ik weet dat het stilaan winter wordt:

1. Mandarijntjes. God I love mandarijntjes.
2. Grootse plannen voor de redding van de vogelpopulatie in mijn tuin.
3. Een helse opeenvolging van verjaardagen in mijn familie.
4. Bijhorende drukdoenerij over het perfecte cadeau. Ik hecht daar nogal veel belang aan, aan mensen gelukkig maken. Soms lukt dat, soms ga ik schaamteloos de mist in. Figuurlijk dan, dat is al erg genoeg.
5. Opeenstapeling van taartjes, chocomousses en andere verwennerijen ter gelegenheid van (2).
6. Bijhorende frustraties over kleren die opeens kleiner lijken te worden.
7. Flanellen lakens.
8. Gezaag van wederhelft dat het te vroeg is voor die verdomde flanel, gevolgd door een “amai, das toch gezellig zacht”.
9. Mojito’s drinken in de Cantina Caramba en doen alsof het een zomers terras is.
10. Mijn zus die op ontploffen staat en toch nog een maand of twee te gaan heeft voor de verlossing.
11. Dramatische stijging in mijn wekelijkse thee- en warme chocomelkconsumptie.
12. ’s Morgens op het perron van tenenwiebel in mijn schoenen doen.
13. Mijn Datura decimeren, uitgraven en naar de garage slepen. (Wikipedia-ontdekking van de dag trouwens: Guns don’t kill people, Datura’s do!)
14. Algehele slaperigheid.

Saskaya <3 digicorder

Gisteren keek ik voor het eerst sinds lang live naar Grey’s Anatomy. Ja, ik kijk naar Grey’s Anatomy. Ik doe dat al jaren. Mind your own business.

Dat ik keek, was dus niet zo verwonderlijk. Dat ik líve keek, dat dan weer wel. Wij zijn namelijk bijzonder egocentrisch, en beslissen liever zelf wanneer we naar wat kijken, dankuwel. Dat betekent dat ik bijvoorbeeld op zondagmorgen naar The Great British Bake Off kijk in plaats van dinsdagavond en de vrouwenzever hou voor wanneer mijn lief niet thuis is. Onze digicorder is (naast de immer aanbeden afwasmachine) zowat het meest geliefde object in ons huis.

Gisteren was het lief weliswaar thuis, maar druk doende zich krom te lachen met Charlie Sheen Roasts, mountainbikers met seriously bad karma en ander lolligs. Dus had ik de zetel voor mij alleen, toevallig op hetzelfde moment dat die doktersdiemeerlijkenopmodellen hun opwachting maakten. Gezellig!

Ik had niet eens deftig mijn voetjes onder mijn tv-dekentje weggemoffeld, toen de eerste irritante reclamestem weerklonk. Twee boze Meredith-blikken later was het alweer zover.

Oh the horror! Geen doorspoelknop beschikbaar. En zelfs geen optie om te zappen, omdat *iemand* per se Volt moest opnemen. Mijn enige uitweg was een wandelingetje door het huis, maar daarvoor was ik dan weer te lui en was mijn dekentje net zo lekker opgewarmd.

Onmenselijk, zo’n reclameblok. Echt. Hoe houden niet-digitaal kijkers dat toch vol?

Welwel

Dat het hier stilletjes is. En dat dat waarschijnlijk ligt aan de chaos in mijn hoofd. En aan mijn snel aangroeiende To Do-lijstjes.

Hou uzelf even in stilte bezig, mkay?

Vogelbosje

Dat ecologisch tuinieren, dat bevalt me eigenlijk wel. Ik kan veel meer genieten van mijn tuin sinds ik de drang naar perfectie laten varen heb.

Afgelopen weekend een boterbloempje ontdekt in mijn gazon: kinderlijk plezier. Enkele vrienden blij kunnen maken met stekjes van framboos- en braamstruiken die ik rustig had laten opschieten. Ontdekt dat mijn Vinca’s sterker zijn dan verwacht, en nog steeds hun bodembedekkende werk doen. Onder een dikke laag wild gras weliswaar, dus heb ik ze snel wat ademruimte gegeven in de hoop dat ze ooit dat stomme gras zullen kunnen overwinnen.

Bij het bestuderen van mijn woekerbos rabarber ontdekte ik zelfs een kersverse nieuwkomer: een pad. Of kikker, weet ik veel. Even een lichte hartaanval toen het ding op zo’n 5 cm van mijn hand wegsprong, maar toch: hoera voor de natuur! En voor slakken! Mijn vader blijft zeggen dat ik korrels moet strooien omdat ze grappige stoute gaatjes maken in de planten, maar ik vind het eigenlijk best boeiend ze ’s avonds de zwaartekracht te zien trotseren op de tuinmuur. I think I’ll keep ‘em. Nu alleen nog een huisegeltje vinden.

Trouwens, voor wie ook zijn leven wil beteren: tot eind oktober kan je nog inschrijven voor de ‘Behaag Natuurlijk’-actie van Natuurpunt. Prachtige plantjes voor een belachelijke prijs: what’s not to love? De haag stond er bij ons helaas al lang voor ik het project ontdekte, maar vanaf november in Huize Saskaya: een vogelbosje!

Benieuwd of de buren met hun strakke pelouse-policy dat gaan appreciëren.

Dating 2.0

Een piepjonge collega had gisteren een date met een meisje dat hij op de trein ontmoet had. Wat gepraat tijdens dat beetje reizen, naam achterhaald, thuis toegevoegd op Facebook, wat gechat en gesms’t, klaar.

Ik beschouw mezelf niet bepaald als oud of van een andere generatie, maar toch: zo gemakkelijk hadden wij het vroeger niet. Toen ik op de middelbare school zat, hadden alleen de nerds al gehoord van internet en was een e-mailadres ongeveer even alomtegenwoordig als iemand die het woord ‘cuisson’ kende. En Mark Zuckerberg werd op dat moment waarschijnlijk nog gepest met zijn kiekenborst tijdens de les LO .

Telefonie, dat was al niet veel beter. Ik herinner mij nog levendig dat mijn vader, toen bigshot vertegenwoordiger, een autotelefoon kreeg van zijn firma, waarmee meteen half zijn koffer gevuld was. Maar een GSM? Nooit van gehoord. Wie mijn telefoonnummer vroeg, werd (als ie braaf was) doorverwezen naar de huistelefoon. Die in de woonkamer steevast door mijn moeder beantwoord werd en altijd binnen gehoorsafstand van ouderlijk toezicht bleef. Geheimen waren er niet en gegiechel of gelach werd sowieso gevolgd door vaderlijk gefrons. Ik ben zelden zo gelukkig geweest als toen mijn zus en ik een telefoon op de kamer kregen, waar we naar hartenlust konden analyseren, fantaseren en dramatiseren. Pubermeisjes, u kent dat wel.

Maar vandaag gaat alles dus een pak eenvoudiger. Zijn naam googelen op zoek naar foute interesses, op Facebook zijn vrienden stalken bestuderen, urenlange chatsessies om voze prentjes te delen te achterhalen of hij ook zo zot is van Evil Eye Baby en nachtelijke sms’jes om te checken of hij ook aan jou aan het denken is.

Een mens vraagt zich af hoe wij dat destijds deden, een lief zoeken.

Rollende patronen

Het zal wel beroepsmisvorming zijn, maar ik verbaas er mij nog steeds over hoe ingebakken die rollenpatronen toch zijn. Vrouw wast en plast en man klust en steekt zijn voeten onder tafel. Wij gooien daar eigenlijk nogal met ons klak naar. Wie de overall past, trekke hem aan, enzo.

Dus was ik enkele weken geleden druk met kettingzaag en heggenschaar in de weer, terwijl het lief aan de strijk was. Want ik werk graag in de tuin, en hij…euh…kijkt graag televisie. En dat pleziertje durft hij dan al wel eens te compenseren door een strijkplank tussen zichzelf en de flatscreen te manoeuvreren. Tot afgrijzen van mijn zus (“een echte vent strijkt toch niet”) én van onze bejaarde buurvrouw, die bijna stikte in het besef dat ik in de weer was met powertools. Op mijn eentje, zonder mannelijk toezicht. Met elektriciteit, en bewegende onderdelen die gemaakt zijn om dingen kapot te doen. Wie bedenkt zoiets toch?

Vorige week kreeg ik dan weer telefoon terwijl ik genoeg chocolademousse aan het maken was om een kleine ijstijd te overleven met een overvloed aan warme gezelligheid. Voor het vastleggen van een afspraak moest ik op zoek naar mijn wederhelft, die ik in de garage vond alwaar hij zich opmaakte om de vuilzakken buiten te zetten, alvorens een ritje te gaan maken met de moto. De achterliggende lamlendige stereotypie werd mij pas duidelijk dankzij het gelach van mijn gesprekspartner.

Zou het dan toch nature zijn?

Hoe zit dat eigenlijk bij u thuis?