Och, blijf toch weg

Michel had het onlangs over huisverkrachting, en ik begrijp meteen wat hij bedoelt. Hoewel ik graag mensen op bezoek krijg, haat ik het als ze opeens opduiken IN mijn huis, zonder waarschuwing. U lacht, maar dat gebeurt dus wel degelijk. Of beter: dat gebeurde.

Toen we pas de sleutel van onze nieuwe woonst hadden, kwamen er met mondjesmaat buren aanzetten met hún sleutel van ónze voordeur. Bizar, maar onze voorganger was dan ook de godfather van de straat. Ik apprecieerde het in ieder geval dat iedereen spontaan de sleutel kwam teruggeven. Of dat dacht ik toch. Tot iemand op een dag aanbelde. Ik vond niet meteen een sleutel en riep dat dan ook naar de onbekende bezoeker, als excuus voor het oponthoud. Groot de verbazing toen de persoon in kwestie “geen probleem, ik heb zelf een sleutel” terugriep, waarna hij de deur openmaakte en rustig binnenwandelde om zich voor te stellen. Nodeloos te zeggen dat de sloten niet lang daarna veranderd werden.

Hetzelfde probleem met onze tuin, die achteraan aan een zijstraat grenst. Het gebrek aan een poort was voor mijn grootouders duidelijk een voortdurende uitnodiging voor een bezoek. Onaangekondigd. En nee, mijn grootmoeder is niet het type vrouw dat je graag over de vloer krijgt, onaangekondigd or otherwise. Leuk, als je met een verwaaide kop en een oude pyjama om 14u zit te ontbijten, en opeens je grijnzende bompa en je afkeurende bomma voor je ziet opduiken. Ondertussen maakt een afsluiting van 1,8m hoog het voor ongewenste senioren net iets moeilijker om binnen te glippen. Voortaan moeten ze aanbellen zoals iedereen.

En kan ik zelf beslissen of ik opendoe of niet.