Over de rooie

Ik ben een socialist. Een linkiewinkie in hart en nieren. Jawel, zelfs in deze steeds conservatiever wordende samenleving ben ik niet beschaamd om toe te geven dat ik oprecht geloof in het socialistische gedachtengoed. Ik ben zelfs stiekem een beetje fan van het communisme. Of toch van de theoretische versie, want ik ben dan weer net niet naïef genoeg om te denken dat zo’n systeem ooit kan werken in de praktijk. Maar goed, aanhanger van het socialisme dus. Dat betekent dat ik al jarenlang braaf voor de sp.a stem, ondanks hun soms knullige invulling van de mooie rooie mission statement. Tot deze week.

“Tiens, heb ik iets gemist?”, hoor ik de actualiteitsminnende lezer nu al denken, “welke recente gebeurtenis kan zo’n ommekeer teweeg gebracht hebben?”. Wel, eigenlijk was het eerder de áfwezigheid van een gebeurtenis die ervoor zorgde dat mijn emmertje overgelopen is.

Kijk, het zijn harde tijden. De ergste economische crisis sinds weetikveelwanneer. Banken gaan failliet en eenvoudige mensen verliezen hun zuurverdiende spaarcentjes door de fouten van enkele zogenaamde topmanagers. Bedrijven gaan schijnbaar aan de lopende band op de fles en het nieuws is het nieuws niet meer zonder berichten over afdankingen en stakingen.

Een socialistische partij in de oppositie zou tegenwoordig een field day moeten hebben. Zoveel kansen om eindelijk te tonen dat de beschuldiging van ‘salonsocialisme’ volkomen onterecht is en dat de eerste bekommernis wel degelijk de man in de straat is. Maar wat doet de sp.a? Niets. Ik begin stilaan zelfs een beetje te vergeten wie ook alweer deel uitmaakt van dat clubje toeschouwers.

Het staat zo mooi in de beginselverklaring van de partij :

“Het socialisme is geboren uit verontwaardiging over ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Dat blijft de motor van de beweging, met als doel een samenleving waarin iedereen gelijke kansen krijgt om zichzelf waar te maken. (…) Als het socialisme vertrekt vanuit de verontwaardiging over onrecht, moet ze de bestaande en nieuwe onrechtvaardigheden helder in kaart brengen. We moeten onze nachtmerries scherp durven benoemen en duidelijk maken waar moderne socialisten van dromen.”

Wat denk je, Caroline Gennez? Zijn er de laatste tijd al genoeg nachtmerries opgedoken om je ’s nachts wakker te houden? Of wacht je nog even af tot Sinterklaas ook op jouw kadootjes moet besparen?