Rollende patronen

Het zal wel beroepsmisvorming zijn, maar ik verbaas er mij nog steeds over hoe ingebakken die rollenpatronen toch zijn. Vrouw wast en plast en man klust en steekt zijn voeten onder tafel. Wij gooien daar eigenlijk nogal met ons klak naar. Wie de overall past, trekke hem aan, enzo.

Dus was ik enkele weken geleden druk met kettingzaag en heggenschaar in de weer, terwijl het lief aan de strijk was. Want ik werk graag in de tuin, en hij…euh…kijkt graag televisie. En dat pleziertje durft hij dan al wel eens te compenseren door een strijkplank tussen zichzelf en de flatscreen te manoeuvreren. Tot afgrijzen van mijn zus (“een echte vent strijkt toch niet”) én van onze bejaarde buurvrouw, die bijna stikte in het besef dat ik in de weer was met powertools. Op mijn eentje, zonder mannelijk toezicht. Met elektriciteit, en bewegende onderdelen die gemaakt zijn om dingen kapot te doen. Wie bedenkt zoiets toch?

Vorige week kreeg ik dan weer telefoon terwijl ik genoeg chocolademousse aan het maken was om een kleine ijstijd te overleven met een overvloed aan warme gezelligheid. Voor het vastleggen van een afspraak moest ik op zoek naar mijn wederhelft, die ik in de garage vond alwaar hij zich opmaakte om de vuilzakken buiten te zetten, alvorens een ritje te gaan maken met de moto. De achterliggende lamlendige stereotypie werd mij pas duidelijk dankzij het gelach van mijn gesprekspartner.

Zou het dan toch nature zijn?

Hoe zit dat eigenlijk bij u thuis?