Babysit

Zondag spelen we enkele uurtjes babysit voor mijn metekindje/nichtje. Aan de overvloedige ‘goede raad’ van mijn ouders en zus te horen, ben ik nog lang niet klaar voor het moederschap. Niet dat ik dat zelf al wel vond, maar het zou leuk zijn als er iets meer vertrouwen in hun woorden doorschemerde.

Wat ik gisteren dus geleerd heb: 

• Peuters van twee jaar moeten eten. Normaal eten. Niets pikants, geen vieze dingen, niets met alcohol.
• Ze doen af en toe hun behoefte maar zijn nog niet op de hoogte van het bestaan van een toilet. De babysit in kwestie moet daar dus een mouw aan zien te passen, bij voorkeur door af en toe een ding genaamd pamper te vervangen. 
• Ze hebben ook drinken nodig. Maar geen alcohol. 
• Je laat ze niet alleen in een kamer terwijl je zelf naar tv zit te kijken. Not done.
• Soms vallen ze in slaap, soms niet.
• Soms lachen ze, soms huilen ze.
• Als ze huilen, kan het zijn omdat je puntje 1 tem 3 eens moet controleren. Als dat niets oplost, kan je overgaan tot troosten of afleiden. Negeren is geen optie.
• Peuters zijn vermoeiend. Ze willen spelen en rondrennen. Debatten over politiek en de grote filosofieën des levens zijn niet aan hen besteed.
• Een babysit-omgeving moet childproof zijn. Geen rondslingerende scharen, geen loshangende hoogspanningskabels, geen openstaande bus ontstopper naast de tv laten staan.

Ik vrees dat ik zondagvoormiddag in de opvoedingsboeken zal moeten duiken…